Dnia 19 kwietnia 1943 roku, władze niemieckie przystąpiły do całkowitej likwidacji getta w Warszawie. Getto powstało 2 października 1940 roku i było jedną z największych dzielnic żydowskich utworzonych przez Niemców na obszarze II RP.
Zgodnie z zarządzeniem gubernatora Dystryktu Warszawskiego Ludwiga Fischera w dzielnicy żydowskiej mieli przebywać wszyscy Żydzi mieszkających na terenie Warszawy oraz osoby przesiedlone z pobliskich miejscowości. Społeczność getta liczyła ok. 400 tys. osób. Jednak od lipca 1942 roku liczba mieszkańców sukcesywnie zmniejszała się, co było związane z masową deportacją Żydów do obozu zagłady w Treblince. W odpowiedzi na wieść o ostatecznej likwidacji getta organizacje żydowskie (Żydowska Organizacja Bojowa oraz Żydowski Związek Wojskowy), którymi dowodził Mordechaj Anielewicz oraz Paweł Frenkel, podjęły decyzję o zbrojnym wytępieniu przeciwko Niemcom. Dowództwo nad siłami niemieckimi objął gen. SS Jürgen Stroop. Walka ta była nierówna i z góry skazana na niepowodzenie. Jednak stała sie symbolem oporu Żydów wobec niemieckiego terroru i okrucieństwa. Oficjalnie zakończyła się 16 maja 1943 roku, kiedy to Jürgen Stroop zniszczył synagogę znajdującą się przy ulicy Tłomackie. Dowódca sił niemieckich opisał pacyfikację powstania w raporcie opatrzonym wymownym tytułem „Żydowska dzielnica mieszkaniowa w Warszawie już nie istnieje!”. Raport gen. SS Jürgena Stroopa od października 2019 r. znajduje się na światowej liście UNESCO „Pamięć Świata".
W powstaniu w getcie zginęło ok. 12 tys. Żydów, a ok. 42 tys. osób znajdujących się w tym czasie w dzielnicy żydowskiej zostało wywiezionych do KL Lublin-Majdanek oraz do obozów pracy w Poniatowej, Trawnikach i Budzyniu. W listopadzie 1943 roku prawie wszystkich wywiezionych Żydów zamordowano podczas „Aktion Erntefest” (Operacja „Dożynki”).