Pierwszy niemiecki nazistowski obóz, mieszczący się w Dachau, został założony 22 marca 1933 r. z rozkazu Heinricha Himmlera. Wdrożone regulaminy i restrykcyjny system zarządzania przez komendanta Theodora Eicka stały się wzorem dla innych hitlerowskich obozów. Na początku trafiali do niego przeciwnicy polityki Adolfa Hitlera. Umieszczani tam byli głównie komuniści, socjaldemokraci, homoseksualiści, Żydzi czy też Romowie. W późniejszym okresie KL Dachau stało się miejscem kaźni Polaków, a szczególnie polskiej inteligencji i duchowieństwa. W ciągu istnienia przez KL Dachau przeszło łącznie ponad 200 tys. osób, a zmarło ponad 41 tys. Było to również miejsce, gdzie przeprowadzano eksperymenty pseudomedyczne m.in. w zakresie tyfusu plamistego, malarii, gruźlicy, krzepnięcia krwi oraz lotnictwa.
Jednym z więźniów obozu położonego nieopodal Monachium był Jan Batory. Po wojnie, na podstawie oryginalnej ewidencji KL Dachau, opracował kartotekę zmarłych więźniów oraz osób, które przebywały w obozie. Po jego śmierci kartoteki zostały zakupione przez Główną Komisję Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce i obecnie stanowią ważne źródło do odtwarzania losów ofiar niemieckiego totalitaryzmu .