W zasobach archiwalnych oraz w prywatnych kolekcjach rodzinnych zachowało się wiele listów oraz kartek obozowych wysyłanych oficjalnie przez więźniów KL Auschwitz do swoich bliskich. Aby wysłać taką korespondencję lub ją otrzymać należało spełnić określone warunki. Początkowo władze obozowe nie wymagały pisania listów na specjalnych formularzach. Jednak po pewnym czasie wprowadzono gotowe formularze listów i koperty, które więźniowie mogli nabyć w kantynie obozowej. Od 1940 r. do obrotu korespondencyjnego wprowadzono czterostronicowe, poliniowane formularze listu. Na pierwszej stronie formularza widniała nazwa obozu, informacja dotycząca korespondowania z więźniami oraz rubryki, w których nadawca podawał swoje podstawowe dane personalne, tzn. nazwisko i imię, datę urodzenia, numer obozowy. Koperta, w której wysyłano list, posiadała nadruk podobnej treści oraz miejsce na wpisanie adresu odbiorcy. Od 1942 r. funkcjonował formularz czterostronicowy, bezkopertowy. Natomiast w 1943 r. wprowadzono formularz dwustronicowy. Na awersie znajdowało się nazwisko i adres odbiorcy oraz miejsce na naklejenie znaczka pocztowego. Rewers zawierał dane personalne więźnia oraz nazwę obozu. Wnętrze formularza było przeznaczone na treść korespondencji. Zgodnie z wytycznymi listy i karty pocztowe wysłane przez więźniów musiały być napisane w języku niemieckim, ponieważ podlegały cenzurze, która zabraniała podawania informacji o warunkach i sytuacji panującej w obozie. W przypadku, gdy więzień nie znał języka niemieckiego korzystał z pomocy współosadzonych.
Na każdym liście wysłanym do rodzin widniały w języku niemieckim następujące zasady korespondencji:
1) Każdy więzień może w ciągu miesiąca otrzymać 2 listy albo 2 kartki od swojej rodziny i do nich je wysłać. Listy do więźniów muszą być pisane czytelnie atramentem i mogą zawierać najwyżej dwie strony 15-linijkowe. Koperty na listy nie mogą być wypchane. Do jednego listu mogą być dołączone jedynie znaczki o wartości 12 fenigów. Wszystko inne jest zabronione i podlega konfiskacie. Karty pocztowe zawierają 10 linijek. Zabronione jest używanie zdjęcia jako karty pocztowej.
2) Przesyłki pieniężne są dozwolone.
3) Należy zwrócić uwagę na to, że w przypadkach przesyłek pieniężnych albo pocztowych musi być podany dokładny adres, zawierający nazwisko, datę urodzenia, numer więźnia, te dane muszą być uwidocznione na przesyłce. Jeżeli adres jest błędny, poczta wraca do nadawcy albo zostaje zniszczona.
4) Gazety mogą być dozwolone, muszą być jednak zamówione przez placówkę pocztową KL Auschwitz.
5) Paczki nie mogą być wysyłane, ponieważ więźniowie mogą wszystko kupić na terenie obozu.
6) Prośby do kierownictwa obozu celem zwolnienia z aresztu ochronnego są bezcelowe.
7) Pozwolenie na rozmowy i odwiedziny więźniów w obozie koncentracyjnym są z zasady niedozwolone.
Na zatwierdzonej korespondencji niemiecka administracja przybijała stempel „Geprüft”. Należy zaznaczyć, że przywileju wysłania listu do rodziny nie posiadali Żydzi oraz sowieccy jeńcy wojenni. Zazwyczaj więźniowie podawali szablonowe informacje takie jak: zapewniali o swoim dobrym samopoczuciu, pytali o zdrowie najbliższych, prosili o przekazanie pozdrowień i dziękowali za paczkę. Niemiecka cenzura skrupulatnie pilnowała, aby prawda o obozie nie została ujawniona.