Newralgicznym momentem dla tysięcy Polaków wywiezionych na Syberię było zawarcie 30 lipca 1941 r. układu pomiędzy Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Sowieckich (ZSRS). Układ Sikorski-Majski istotnie wpłynął na zmianę sytuacji ludności deportowanej, bowiem traktat przywrócił stosunki dyplomatyczne z Polską i przewidywał utworzenie armii polskiej na terenie Związku Sowieckiego. Przede wszystkim dla zesłańców najistotniejszy był dołączony do układu protokół, którego zapisy mówiły, iż z chwilą nawiązania stosunków dyplomatycznych rząd ZSRS udzieli amnestii obywatelom polskim, którzy zostali aresztowani i deportowani w głąb ZSRS. Rozpoczęła się jedna z największych w dziejach państwa polskiego operacja logistyczna polegająca na ewakuacji polskich obywateli.
Jednym z miejsc lokacji zesłańców były kolonie brytyjskie, w tym te znajdujące się na Czarnym Lądzie. Przyjmuje się, że w 22 polskich ośrodkach na terenie Afryki, m.in. w Kenii, Ugandzie, Rodezji Północnej (Zambia), Rodezji Południowej (Zimbabwe), Związku Południowej Afryki (Republika Południowej Afryki) oraz Tengeru (Tanzania) umieszczono 18 tys. osób. Największym obozem było Tengeru, położone w ówczesnej Tanganice a dzisiejszej Tanzanii.
Osiedle Tengeru znajdowało się u stóp malowniczej góry Meru, leżącej nieopodal najwyższego szczytu górskiego Afryki-Kilimandżaro. Osada położona była na ponad 1200 m n.p.m., gdzie panowały trudne warunki klimatyczne, sprzyjające rozwojowi malarii. Pomimo wszelkich niedogodności zesłańcy stworzyli miasteczko, które miało bardzo dobrze rozwiniętą sieć szkół, szpitali, założyli sierociniec, dom starców, a także liczne zakłady usługowe. Kwitło w nim życie kulturalne i religijne.
Pierwszy transport ludności przybył do Tengeru 8 października 1942 r. z Indii. Na pokładzie statku „Malaja” przypłynęło 1045 osób. Liczba mieszkańców osiedla z biegiem czasu wzrastała.
W styczniu 1944 r. po raz pierwszy proboszcz osiedla przeprowadził kolędę, w trakcie której stworzył dokładny spis parafian. W późniejszym okresie był on na bieżąco uaktualniany. Należy wspomnieć, że spis powszechny sporządzony był przez władze cywilne dużo wcześniej. Z cyfrowej kopii rejestru ludności parafialnej z 1946 r., znajdującej się w zasobie Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej, wynika, iż w Tengeru mieszkało ponad 4 tys. osób, z czego 80 proc. mieszkańców to kobiety i dzieci. Rejestr zawiera dokładne dane personalne zamieszkałej ludności, w tym dane dotyczące poziomu wykształcenia, adresu w Polsce, wykonywanego zawodu i adnotacje na temat najbliższej rodziny: informacja o tym kto z bliskich zmarł na terenie Związku Sowieckiego oraz czy służy w wojsku. Interesujące są zapisy zamieszczone w rubryce „Uwagi”. Pojawiają się tam informacje na temat umiejętności parafian, wykonywanych prac w osiedlu, czy też cech osobowości np. „dobrze szyje”, „pracuje w masarni”, „plotkuje”, „rodzina znajduje się w USA”. Ludność zamieszkująca obóz przede wszystkim pochodziła z terenów Tarnopola, Polesia, Wołynia, Lwowa, Wilna, Nowogródka, Białegostoku, ale również z Łodzi i Warszawy. W spisie oddzielnie ujęto dzieci znajdujące się w sierocińcu - 261 osób oraz w internacie - 165 osób, które przybyły do obozu z innych ośrodków w celu kontynuacji nauki. Ponadto rejestr zawiera wykaz 160 par określanych mianem „niemoralne”. Przede wszystkim, w tym dziale spisu, zamieszczono osoby żyjące w konkubinacie, mające tylko ślub cywilny oraz osoby posiadające nieślubne dzieci z jeńcami włoskimi.
Osiedle w Tangeru funkcjonowało w latach 1942-1950.