Na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 r. zostało wymordowanych 21 768 polskich jeńców wojennych z obozów w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie oraz Polaków przetrzymywanych w więzieniach NKWD na terenie sowieckiej Białorusi i Ukrainy. Wśród uwięzionych znajdowała się znaczna grupa oficerów rezerwy, powołanych do wojska we wrześniu 1939 r. Większość z nich stanowiła polską inteligencję, byli to m.in.: lekarze, prawnicy, nauczyciele, inżynierowie, urzędnicy państwowi. Jedną z ofiar mordu katyńskiego był nauczyciel ppor. rez. Włodzimierz Łańcucki.
Włodzimierz Łańcucki urodził się 10 października 1907 r. w Sieniawie, powiat jarosławski. Ukończył seminarium nauczycielskie w Rudniku nad Sanem. Następnie objął posadę kierownika szkoły powszechnej w Łyczankach, powiat Kamień Koszyrski. W 1934 r. otrzymał stopień podporucznika i przydział ewidencyjny do 50 pułku piechoty w Rzeszowie. Podczas wojny obronnej 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Znalazł się na liście wywozowej NKWD z Kozielska o numerze 35/3.
Bezwzględność władz sowieckich dosięgła również rodzinę zamordowanego oficera, która znalazła się na liście osób przeznaczonych do deportacji. Helena Łańcucka i jej syn Krzysztof zostali w kwietniu 1940 r. wywiezieni do Kirgistanu. W miejscowości Suzak sprawowała funkcję kierowniczki szkoły polskiej. Po amnestii dla obywateli polskich, więzionych na terenie ZSRS, Helena Łańcucka przedostała się do Iranu, a stamtąd do obozu dla uchodźców w Tanganice. Delegatura Polskiego Ministerstwa Oświaty w Nairobi powierzyła jej posadę nauczycielki w szkole powszechnej w Tengeru.
Helena Łańcucka poszukiwania swojego męża rozpoczęła w 1943 r. za pośrednictwem Delegatury Polskiego Czerwonego Krzyża w Afryce Wschodniej. Ostatnia informacja o nim pochodziła z otrzymanego od niego listu datowanego na 25 listopada 1939 r. Wykazy zaginionych oficerów, ukazywały się również w emigracyjnej prasie polskiej m.in. w gazecie 2 Korpusu Wojska Polskiego „Orzeł Biały”, którego redaktorami byli m.in. Gustaw Herling-Grudziński i Jerzy Giedroyc. Ponadto Włodzimierz Łańcucki nie figurował w publikacji NSDAP pt. „Amtliches Material zum Massenmord von Katyn”, zawierającej wykaz ciał ekshumowanych przez Niemców w 1943 r. Mimo jej wysiłków poszukiwania nie przyniosły rezultatu. Dokumentacja dotycząca wojennych losów rodziny Łańcuckich znajduje się w zasobie Archiwum IPN.